Για κάθε Άλκη είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Γιατί είμαστε μέρος μιας, βαθιά, αρρωστημένης κοινωνίας.
Που παρακολουθεί άφωνη μεν, συγκινείται δε άλλοτε με αληθινά δάκρυα και άλλοτε με κροκοδείλια χωρίς όμως να πράττει .
Παρακολουθεί απαθέστατα, φοβισμένα και μοιρολατρικά .
Μας στοιχειώνει σαν γονείς η κραυγή αγωνίας του μικρού (που μπορούσε να είναι ο γιος του καθενός από μας ) η ευγενική παράκλησή του, μέχρι τελευταία στιγμή,στους δολοφόνους του «μη με χτυπάτε άλλο»,που δεν τους σταμάτησε.
Ένα παιδί να εκλιπαρεί για τη ζωή του…
Τι πόνος Θεέ μου!
Υπάρχουν κτήνη που έχουν βγει για κυνήγι!
Κανονικό ΚΥΝΗΓΙ ανθρώπων!
Έχουμε φθάσει στο απόλυτο μηδέν!
Άλκη παιδί μου, παιδί όλων μας !
Συγγνώμη γι αυτό το κόσμο που σε φέραμε!
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΡΙΜΠΑ